کنسرت

آآآآآآآآآآآآآآآ    بیااااااااااااااااا   خوشکلا باید برقصن خوشکلا باید برقصن  

رفتم کنسرت اندی. جاتون خالی خیلی خوش گذشت. سه تا شدیم بچه ها رو سپردیم دست باباهاشون  و قر و فر ساختیم و زدیم به دل M1 که بریم لندن کنسرت اندی. چشمتون روز بد نبینه چنان ترافیکی بود که اگر می موندیم توش دیگه اندی که خوبه سایه ش رو هم نمیدیدیم. به مدد همسر یکی از دوستان راه میانبر پیدا کردیم و در رفتیم و ثابت شد که راه در رو زیاد است.

خانمهای ایرانی قربونشون برم یه ساعت همیشه دیرتر حاضر میشن بعدشم که با اون ترافیک جاده ساعت 9 شب رسیدیم سالن و تا وارد شدیم اندی هم اومد کلا منتظر بوده ما بیایم و گفته بود تا اینا نرسن من نمیخونم. 

70 درصد سالن آقایون بودن که صد البته 90 درصدشون برای رقص نیومده بودن و جهت چشم چرانی و دوست یابی حضور پیدا کرده بودن 10 درصدشون هم کله شون داغ بود و تو فضا بودن و بدون وقفه یه حرکت چرخشی رو تکرار میکردن.  

ما که تا میتونستیم رقصیدیم و کاری به کسی نداشتیم اما خیلیها مزاحمت ایجاد میکردن که به مرور کمتر شد. یکی از اون  

مزاحما اقایی بود که 5 دقیقه ای یه بار میومد و به دوستم میگفت : من میتونم تنهایی شما رو پر کنم و بدون اینکه منتظر جواب بمونه میرفت یه دور میزد برمیگشت. سوژه ای بود برای خنده و نا امید هم نمیشد. 

با آهنگهای اندی پاره ای از خاطرات برام زنده شدن و نزدیک بود اشکم سرازیر بشه. اما رفته بودم خوش بگذرونم نه اینکه غصه بخورم. تو اون مدت دائم موبایلم رو چک میکردم که علی زنگ بزنه ببینه رسیدم یا نه و یا اینکه اس ام اس بده که حالمو بپرسه ولی زهی خیال باطل. وقتی میدیدم که زن و شوهرا کنار هم میرقصن دلم میگرفت و حسرت میخوردم که چرا نباید الان کنارم باشه و با هم خوش بگذرونیم .  

اونجا با چنتا از بچه های کانال منو تو تی وی عکس گرفتیم که طغرل هم یکیشون بود کلا خیلی مهربون و صمیمی بودن .اندی خواننده محبوب من نیست اما بدم نمیومد که کنسرتش برم و برقصم ولی بهتر بود که علی هم همراهم می بود که دغدغه ای نداشته باشم . 

کنسرت ساعت 12 تمام شد و ما هم گرسنه بودیم رفتیم رستوران ترکیش غذا خوردیم و ساعت دو صبح  به سمت شهرمون راه افتادیم اون دوتا که خوابشون برد و من هم به زور چشمام رو باز نگه داشته بودم و خیره به جاده رانندگی میکردم تو راه یه کافی خریدم که کمی خواب از سرم بپره و بتونم هوشیارتر رانندگی کنم.  

وقتی رسیدیم ساعت 4 صبح بود .اولین بار بود که در طول زندگیم ساعت 4 صبح میومدم خونه و کمی دلهره داشتم . اومدم خونه دیدم علی نیمه بیداره پرسید که خوش گذشت براش خلاصه تعریف کردم حتی از مزاحمتها هم گفتم سانسور نکردم چون چیزی برای مخفی کردن وجود نداشت . کنارش دراز کشیدم دستم رو دورش حلقه کردم و فکر کردم که چه خوب چه بد ، خوبه که هست و دلم آروم شد و از خستگی بیهوش شدم.