درگیریهایم

نوشته هاتون رو خوندم و از اینکه این همه سعی میکنید بهم دلداری بدین و راهنمایی کنید ممنونم . ایمیلهایی هم از طرف دوست بسیار خوب و باارزشی برام رسیده که خیلی بهم کمک کرده و حداقلش متوجه شدم که راه رو اشتباه نرفتم.

اکثرا پیشنهاد داده بودین که برم مشاوره .درسته هر کدوم از شماها از دید خودتون و بر اساس نوشته های من نظر میدین یعنی دانش من و شما در مورد زندگی به اندازه تجربیات خودمونه و میدونم که بهترین راه مشورت با یه کارشناس در این زمینه هست.

من چندین بار پیش مشاور رفتم و حتی علی نمیدونست چون اول حاضر نبود با من بیاد دوم اینکه همیشه منکر این بود که مشکل داره سوم اینکه اگه میفهمید که دارم میرم مشاوره زود بهم میگفت آره تو مشکل روانی داری برو خودت رو درمان کن.

مشاورهای اینجا معیارشون با مشاور ایرانی خیلی متفاوت هست. هیچ گاه کسی رو به موندن و سازگاری کردن تشویق نمیکنن اگه ثابت بشه که طرف مقابل مشکل روانی داره. من یکی دو مورد از برخوردهای علی رو که گفتم بهم پیشنهاد دادن که در اولین فرصت جدا بشم و این آدم برای من و بچه هام ممکنه خطرناک باشه .حتی گفتن که دونه دونه کاراشو باید به پلیس گزارش بدم. اینجا کتک زدن و برخورد فیزیکی حداقل شش ماه زندان داره بعدشم اون شخص اجازه نداره تا شعاع چند کیلومتری خونه پیداش بشه وگرنه دستگیر میشه.

به همون اندازه هم آزار روانی و کنترل کردنهای مالی و رفت و آمد شخص و حتی توهین کردن و کوبیدن شخصیت کسی جرم بزرگی محسوب میشه و ارگانهای زیادی هستن که در این زمینه حمایت میکنن. یادمه زمانی که میخواستیم این خونه رو بگیریم خانمی که دنبال کارای ما بود بهم پیشنهاد داد که برای منو ملودی یه جا خونه اجاره میکنن و آدرسش رو هم به علی نمیدن و اینجوری ما در امنیت هستیم ولی من قبول نکردم .اون موقع اوج وابستگی ملودی به پدرش بود و من همچنان تو این رابطه موندم.

مشاورهای اینجا منو محکوم میکنن به اینکه چرا با این همه مشکل باز پیش این آدم موندم و کسی رو در جریان نذاشتم. اونها میتونن حتی علی رو از دیدن بچه ها محروم کنن اگر حس کنن که حضورش باعث ناراحتی میشه. ولی من در این مورد هم حرفی نزدم. اما به علی گفتم که تو چه وضعیتی هست تا حد خودش رو بدونه و این باعث شد که عقب نشینی کنه.

مشاور ایرانی هم پیدا کردم که برای هر ساعت 140 پوند حق الزحمه میگیره و اصلا امکانش نیست که بتونم با اون مشاوره داشته باشم. باید یه مشاور خوب در ایران پیدا کنم که بتونم تلفنی صحبت کنم و وضعیت رو توضیح بدم.

هر چی فکر میکنم میبینم تمام این سالها ذهنم آروم و قرار نداشته و همیشه استرس روح منو خورده و داغونم کرده. این مشکلات منو عصبی کرده بود و دائم سر بچم داد میزدم و تحمل کوچکترین اشتباهی رو نداشتم غافل از اینکه اون بچه بیگناه چون زورش به من نمیرسه حرفی نمیزنه و اطاعت میکنه. بچه ای که مونس منه سنگ صبور منه بچه ای که مثل آدم بزرگا منو میفهمه به من میگه: مامان چرا اصلا با بابا ازدواج کردی؟ چرا گذاشتی تو رو ناراحت کنه/؟

بارها وقتی علی فریاد میزد ملودی میدوید طرفش و میگفت بابا تو رو خدا مامانم رو ناراحت نکن اون مامان منه داره زحمت میکشه و تو باید بهش احترام بذاری.

بچه من تمام این مسائل رو دیده و شنیده ولی بازم میخنده و منو بغل میکنه. بارها علی وقتی با ملودی تنها بود ذهنش رو نسبت به من خراب میکرد و حرفایی میزد که بچه بعدش از من میپرسید که آیا واقعا اینطور بوده؟ شاخ در میآوردم که چرا این حرفا رو به بچه 7 ساله میگه؟

بهش گفته که من ایران نمیام چون از خانواده مادرت خوشم نمیاد چون آدمای خوبی نیستن. رفتی ایران با پسر دائیت بازی نکن چون پسر خوبی نیست. یا مادرت واسه این با من ازدواج کرد چون محتاج این بود که شوهر داشته باشه و جز من کسی اونو نمیخواست.

من هم در جواب میگفتم دخترم یه کم که بزرگتر شدی جواب این سوالات رو میدم اما الان فراموشش کن و اجازه نده این حرفای دروغ ناراحتت کنن.

چی بگم به بچه؟ منم اونو خراب کنم؟ این وسط گناه ملودی چیه؟ چند وقت پیش اتفاقی افتاده بود تو مدرسه که من رو شوکه کرد و باورم نمیشد که ملودی با یه پسر دعواش شده بود و اونو هل داده بود جوری که بچه دردش گرفته بود و پیش مدیر شکایت کرده بود. خیلی ناراحت شدم البته مدرسه چیزی نگفت ملودی خودش برام تعریف کرد. اولش خیلی عصبانی شدم و دعواش کردم که این راه برخورد با دیگران نیست ولی بعدش دیدم تقصیر منه که بچه این کارو کرده.من باید فشارهای عصبی رو از روی بچه بردارم تا آروم بگیره در حقیقت زنگ خطری بود تا من به خودم بیام و از اون روز خیلی در رفتارم تغییر ایجاد کردم و تا اونجایی که میتونم نمیذارم استرس داشته باشه. اگه اتفاقی بیفته ناراحت نمیشم و زود بهش دلداری میدم. بیشتر میبوسمش و بغلش میکنم.

از وقتی ملینا اومده دیگه مهلت نمیده اگه ببینه ملودی تو بغلم نشسته میاد و اونو هل میده که اینجا نشین.

مشغول شدنم به ملینا باعث شد از ملودی غافل بشم. اما باز دارم خودم رو بهش نزدیک میکنم تا این بچه هم دلش شاد بشه. از اینکه سفر ایران داریم خیلی خوشحاله و میدونم که بهش خوش خواهد گذشت. خیلی بچه با احساسیه و من میترسم که مشکلات ما باعث بشه این بچه در آینده به لحاظ احساساتی بودنش لطمه بخوره. روح من داغونه چه جور میتونم به روح بچم برسم وقتی خودم شاد نیستم؟

این افکار شب و روز با من هستن تو خواب هم منو رها نمیکنن زیاد کابوس میبینم و دلم یه خواب خوش میخواد.

گاهی هم دلم خواب ابدی میخواد.

پ.ن

فاطیما جان کامنت شما نصفه به دستم رسید .اگر میخواید خصوصی باشه بگید که تایید نکنم .